Terugblik op 2017 met ambassadeur Agnes

Kleuteruniversiteit blikt terug op 2017. Het favoriete project van het afgelopen jaar van ambassadeur Agnes was, uhm, tja … De vier kaboutertjes in de lente én De krijtjes staken. Twee favoriete projecten dus! Agnes:

De keuze was groot toen ik op zoek ging bij Kleuteruniversiteit naar een project passend bij de lente. Maar toen ik het project van de vier kaboutertjes zag, hoefde ik niet meer verder te kijken. In de herfst hadden we al kennisgemaakt met de vier kaboutertjes en vanaf dag 1 was mijn groep enthousiast. Ik heb het boek als startactiviteit volledig voorgelezen en daarna iedere dag dat ik er aan werkte een deel van het boek. Het boek is geschreven in rijmvorm en onderverdeeld in korte verhaaltjes die te maken hebben met de lente. Het mooie aan dit project is, dat dit aansluit bij het boek. Iedere dag dat je er aan werkt, staat er één verhaal centraal. Zo kun je bij het verhaal over de rups die een vlinder wordt, een taalactiviteit doen waarbij de cyclus bekeken wordt en een rekenactiviteit waarbij de kinderen moeten kijken welke cocon bij welke vlinder hoort door te meten. En zo gaat dit met ieder verhaaltje uit het boek.

Het leefde echt bij de kinderen! Zodra we buiten kwamen, gingen ze op zoek naar de dingen die ook in het boek voorkomen; bloemen, vlinders, kikkers, rupsen etc. Maar ook tijdens de activiteiten waren ze razend enthousiast en hebben ze veel over verschillende aspecten van de lente geleerd.

De krijtjes staken

Dit project heb ik aan het begin van het schooljaar gedaan en dat is mij heel goed bevallen. De projectduur was ongeveer twee tot drie weken, precies goed voor een begin schooljaar project. De nadruk in het project ligt op de kleuren en  daarnaast ben je vooral bezig met sociaal-emotionele activiteiten. En er werd veel samengewerkt door de kinderen.  Al na het voorlezen waren de kinderen dolenthousiast en toen moest ik beginnen!

De favoriete les in mijn groep was ‘Welke kleur voel jij je?’. In deze les werden verschillende emoties benoemd en deze moesten gekoppeld worden aan de verschillende kleuren krijtjes.  Dat was voor sommige kinderen echt een eye-opener. Want niet iedereen kijkt op dezelfde manier boos. En soms kun je niet eens goed zien of iemand boos is.
Ik had de krijtjes zelf gehaakt en deze kwamen één voor één voor terug bij ons in de klas tot opluchting van de kinderen. “Gelukkig, we kunnen weer kleuren. Ze staken niet meer, juf!”